Düşünün biz küçükken ne kadar küçük şeylerle ne kadar mutlu olurduk?
Çünkü çok fazla beklentilerimiz yoktu. kendimize ait mükemmel bir hayal dünyamız vardı.
o dünyada her şey var dı. peki ne oldu?
büyüdük ve bununla beraber önce saf duygularımız kaybettik bir yarışa girdik diğer insanlar la ve kaybetmeye kaybettikçe de kazandıklarımızın farkında olamamaya başladık buda bizi mutsuz bir insan haline getirdi. halbuki elimizdekilerin kıymeti bilebilsek ve hayal dünyamızı yeniden canlandırsak ne güzel olur değil mi? bazı zamanlar ciddi olmayı bırakıp çocuklaşalım çünkü masumluk bulaşıcıdır çocuklardan insanlara. ve biraz çocuklaşırsa insanlar o zaman dünyada savaşlar olmaz sevgi daim huzur kaim olur.
sevgilerle.
